فرارو- در سال 1906، آلویس آلزایمر، روانپزشک و متخصص مغز و اعصاب، گزارشی را تحت عنوان «فرایند بیماری شدید و عجیب قشر مغز» به جمع روانپزشکان در توبینگن آلمان ارائه کرد. مورد زنی 50 ساله بود که به دلیل از دست دادن حافظه دچار هذیان، توهم، پرخاشگری و گیجی شده بود و همه این علائم تا زمان مرگش یعنی 5 سال پس از شروع علائم تشدید شد.
به روگول فارارو به نقل از کورسیشن، در طی کالبد شکافی، فرد بر اثر پلاک های ناشی از آلزایمر روی مغز جان خود را از دست داد. این پلاک ها پروتئین بتا آمیلوئید نامیده می شوند و هنوز هم عامل بیماری آلزایمر محسوب می شوند. با این حال، این نظریه دو مشکل اساسی دارد. اولاً، توضیح نمی دهد که چرا بسیاری از افراد (حتی افراد مسن) دارای پلاک هایی در مغز خود هستند که علائم عصبی مانند از دست دادن حافظه ندارند. دوم، آزمایش‌های بالیایی برای داروهایی که این پلاک‌ها را کاهش می‌دهند (به استثنای چند مورد) ناموفق بوده است.
هنگامی که پروتئین بتا آمیلوئید به شکل پلاک (توده های نامحلول) تجمع می یابد، محلول اولیه پروتئینی که وظایف مهمی در مغز انجام می دهد مصرف می شود و از بین می رود. نتایج برخی از مطالعات نشان داده است که کاهش سطح آمیلوئید بتا محلول که آمیلوئید بتا 42 نیز نامیده می شود، منجر به نتایج بالینی بدتری در بیماران شده است.
مطالعه‌ای که نتایج آن اخیراً در مجله بیماری آلزایمر منتشر شد، این موضوع را بررسی کرد که آیا سطح پلاک‌ها در مغز برای پیشرفت بیماری آلزایمر مهم‌تر است یا سطح آمیلوئید بتا 42 باقی مانده است. برای پاسخ به این سوال، گروهی از افراد مورد مطالعه قرار گرفتند که دارای یک جهش ژنتیکی نادر هستند که آنها را در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری آلزایمر قرار می دهد.
نتایج نشان داد که اثر کاهش آمیلوئید بتا 42 (نسخه کاربردی آمیلوئید بتا) مضرتر از میزان پلاک ها (ذرات بتا آمیلوئید نامحلول) است. شرکت کنندگان در این مطالعه به طور متوسط به مدت سه سال مورد ارزیابی و نظارت قرار گرفتند و مشخص شد افرادی که سطوح بالایی از آمیلوئید بتا 42 در مایع مغزی نخاعی (مایع اطراف مغز و نخاع) داشتند، عملکرد شناختی خود را در طول دوره دوره مطالعه بود
همچنین در این مطالعه افراد مبتلا به جهش های ژنتیکی که باعث بیماری آلزایمر می شوند نیز مورد بررسی قرار گرفتند. این گروه افرادی بودند که قوی ترین شواهد مبنی بر مضر بودن پلاک های آمیلوئید بتا را داشتند. با این حال، حتی در این گروه، افرادی که سطح بیشتری از آمیلوئید بتا 42 در مایع مغزی نخاعی (CSF) داشتند، از نظر شناسایی، به جز میزان پلاک‌های مغزشان، در حالت طبیعی باقی ماندند.
همچنین شایان ذکر است که در برخی از اشکال نادر و ارثی بیماری آلزایمر مانند ناقلان ژن اوزاکا یا جهش قطب شمال، افراد با سطوح پایین آمیلوئید بتا 42 و بدون پلاک های قابل تشخیص ممکن است دچار زوال عقل شوند. این موضوع نشان می دهد که پلاک ها عامل زوال عقل در افراد نیستند، اما سطوح پایین آمیلوئید ممکن است علت زوال عقل باشد.
داروی Lecanemab یک استثنا جدید است
یافته های جدید چگونه بر توسعه داروها و آزمایشات بالینی برای بیماری آلزایمر تأثیر می گذارد؟ تا آخرین کارآزمایی با Lecanemab، یک داروی آنتی بادی که پلاک‌ها را کاهش می‌دهد، همه آزمایش‌های دارویی در بیماری آلزایمر شکست خورده بودند.
برخی از داروها برای کاهش سطح آمیلوئید بتا 42 طراحی شده اند. بر اساس این فرض که اگر سطح پروتئین به طور طبیعی کاهش یابد، تجمع پلاک کمتری در بیماران ایجاد می شود. متأسفانه این داروها اغلب وضعیت بیمار را بدتر می کنند.
اخیراً گزارش شده است که Lecanemab اثر کوچک اما قابل توجهی در کاهش زوال شناختی دارد. طبق مطالعات قبلی، این دارو باعث افزایش سطح آمیلوئید بتا 42 در مایع مغزی نخاعی می شود که با فرضیه تحقیقاتی که ذکر شد مطابقت دارد، یعنی به طور اتفاقی افزایش پروتئین آمیلوئید طبیعی می تواند مفید باشد. برای آزمایش‌های آینده، روی سطوح آمیلوئید بتا 42 و اینکه آیا افزایش و بازگرداندن سطوح به مقادیر طبیعی مفید است یا خیر، تمرکز کنید. خواهد بود
این موضوع را می توان با استفاده از پروتئین های مشابه آمیلوئید – بتا 42 که به آن “آنالوگ های پروتئینی” نیز گفته می شود، بررسی کرد که با پروتئین های طبیعی تفاوت دارند زیرا کمتر به یکدیگر متصل می شوند. این رویکرد، جایگزین پروتئین فعال، ممکن است به یک روش جدید امیدوارکننده برای درمان آلزایمر و سایر بیماری‌های ناشی از تجمع پروتئین، مانند پارکینسون و بیماری نورون حرکتی (که باعث می‌شود اعصاب ستون فقرات و مغز به مرور زمان عملکرد خود را از دست بدهند) تبدیل شود.
