من اغلب به خاطر می‌آورم که مجموعه‌ای از موزه‌های بزرگ از هنر جدید را برای یک مدخل برجسته به یاد می‌آورم. در مورد دوسالانه ویتنی 2019، خاطره مجسمه‌ای مرموز با عنوان «ماریا-ماریا» اثر هنرمند پورتوریکویی دنیل لیند راموس از بین نخواهد رفت.
با قد کمی بیش از شش فوت، چهره ای زنانه نیمه انتزاعی و مجموعه ای داشت، بدنش با شنل آبی دریایی پوشانده شده بود، سرش بیضی شکل بود، بازوهای بلند و باریکش به سمت پایین خمیده بودند که گویی برای آن باز شده بود. پذیرفتن. موادی که او از آنها تشکیل شده بود، مطمئناً در زمینه ویتنی غیرعادی بود. سر یک نارگیل لاکی بود. هر شنل اقیانوسی یک برزنت پلاستیکی FEMA بود.
همه اینها، همراه با عنوان تکراری، نشانگر بافتی از ارجاعات فرهنگی و سیاسی متضاد بود: به شخصیت خوش اخلاق مسیحی مریم باکره، به الهه دریای آفریقایی-کارائیب یمایا. و به طوفان مرگباری که دو سال قبل پورتوریکو را ویران کرده بود.
معانی اثر هر چه که باشد، متصدیان ویتنی به دقت قدرت آن را ارزیابی کردند. آنها آن را از هر چیز دیگری جدا کردند، گویی در یک محراب، در پنجره ای رو به غرب طاقچه مانند، با آسمان باز و رودخانه هادسون به عنوان پس زمینه.
اکنون، چهار سال بعد، آثار این هنرمند دوباره در موزه‌ای در شهر نیویورک، این بار در MoMA PS 1 و به صورت انفرادی در یک تور شگفت‌انگیز زمینی و رازآلود از نمایشگاهی به نام «دانیل لیند راموس: ال. Viejo Griot – Una Historia de Todos Nosotros (داستان سرای بزرگ – داستان همه ما).
نمایش با یک قایق آغاز می شود – یک پرنده چوبی نجات یافته در اندازه کامل. این دریا که در دریای آبی آرام آرام گرفته است، مملو از محموله‌ها – نارگیل، طبل‌های کنگا، سطل‌های پلاستیکی برای ذخیره‌سازی یا ذخیره‌سازی – و در زیر انبوه کیسه‌های باری کرباسی غرق شده است.
نام قایق، El Viejo Griot، اشاره به شخصیتی اسطوره‌ای، نگهبان و راوی داستان دارد، که در نمایش‌های نقاب‌دار مانند کارناوال ظاهر می‌شود که سالانه در شهر ساحلی پورتوریکوی لوئیزا، جایی که لیند راموس 70 ساله به دنیا آمد، ظاهر می‌شود. زندگی می کند و کار می کند.
حدود 20 مایلی از سن خوان، شهر در ابتدا توسط سیاه پوستان آزاد و بردگان فراری سکونت یافت. این یک جامعه از لحاظ سیاسی به حاشیه رانده شده از سیاهپوستان پورتوریکویی، Afrodescendientes – Lind-Ramos یکی است – و مرکز حیاتی فرهنگ آفریقایی-کارائیب در جزیره است.
دقیقاً نمی دانیم کیسه های بار قایق چه چیزی را حمل می کنند. اما هر کدام دارای تاریخ مهمی در پنج قرن جزیره تحت حاکمیت استعماری، از شورش جمعیت بومی تاینو علیه متجاوزان اسپانیایی در سال 1511 است. به خنثی کردن حمله بریتانیا در سال 1797؛ به تهاجم ایالات متحده در سال 1898؛ و در نهایت به طوفان 2017 که این جزیره، یکی از کشورهای مشترک المنافع ایالات متحده، را به حال خود رها کرد.
واقعیت های فلج کننده طوفان که در سال 2020 با یک سری زمین لرزه ها و کووید-19 دنبال شد، بیشتر آثار را فراگرفته است که برخی از آنها از آوارهای به جا مانده تشکیل شده است. مجسمه ای که به تازگی تکمیل شده است به نام «آمبولانسیا» به هر سه فاجعه اشاره دارد. یک قایق پاره پاره و با دست هل داده شده وسیله نقلیه ای که دارای قطعات خودرو، چراغ های اضطراری، کفش های دور ریخته شده، تشکی است که روی فنرها کشیده شده، و چرخ دستی برای حمل مرده ها.
تأثیرات استعمار می‌تواند بسیار خاص باشد. («آمبولانسیا»، در میان چیزهای دیگر، درباره ملاقات با مواقع اضطراری مکرر در زمانی است که منابع کمیاب هستند و کمک‌های بشردوستانه دریغ می‌شود.) اما همانطور که در مجموعه مجسمه‌های هنرمند با مضمون ماریان پیشنهاد می‌شود، آنها می‌توانند جهانی و عمیق باشند.
نمونه دوسالانه ویتنی 2019 در نمایش نیست، اما سه قطعه دیگر «ماریا» هستند. یکی، “Baño de María (بن ماری/پاکسازی)” بر گرمایش جهانی تولید شده به صورت صنعتی تمرکز دارد که باعث ایجاد طوفان های عجیب و غریب می شود و دریاها را به سطح جزیره ای غرق می کند. قطعه دوم، “ماریا گوابانسکس” به خاطر الهه باد و آشوب تاینو مستعد عصبانیت، نامگذاری شده است، که خشم ویرانگرش، ناشی از تغییرات آب و هوایی، به صورت چرخشی مجسمه‌ای خشمگین از طناب‌ها، کابل‌ها و شاخه‌های نخل بیان می‌شود.
عنوان اثر سوم، “María de los Sustentos (مریم تغذیه)،” به نظر می رسد به مادر عیسی اشاره دارد. اما تصویر مجسمه‌ای که لیند راموس به دست آورده است، بسیار کمتر از یک اختراع داخلی محلی، که به دقت از دیگ‌ها و ماهیتابه‌ها، تورهای ماهی، ابزارهای کشاورزی، ابزارهای نگهدارنده زندگی روزمره در لوئیزا مونتاژ شده است، به نظر می‌رسد. انجمن.
این جامعه، که به عنوان پناهگاهی برای مهاجران آفریقایی تبار که در جاهای دیگر با استقبال ناچیزی مواجه شدند، آغاز شد و همچنان باقی می ماند، منبع اصلی و موضوع هنر لیند راموس است. او به طور دوره‌ای در جای دیگری زندگی کرده است – او در نیویورک و پاریس هنر خوانده است – اما همیشه بازگشته است. و مجسمه های موجود در نمایشگاه، از جنبه های اساسی، در مورد آن هستند.
این قطعاً از نظر مادی درست است. هر نمونه ای از این هنر یادبود درخشان از تکه هایی از آن جهان تشکیل شده است. این موضوع در مورد اولین کار نمایش، “Armario de la Memoria (مدف حافظه)” (2012) صادق است، که در آن هیل ها و قمه های سخت استفاده شده در کنار سخت افزار سرگرمی قدیمی اما با عشق حفظ شده (مانیتور تلویزیون، پخش کننده DVD. و این است. درست در مورد قطعه 2020 به نام “فیگورا امیساریا (فرستاده)” که در میان اشیاء دیگر، یک رنده یوکا به سبک قدیمی، هدیه ای از یک همسایه مسن به هنرمند را در خود جای داده است.
در همه اینها لوئیزا و سیاه پورتوریکو حضور دارند.
در وارونه‌ای از دیدگاه‌های انتقادی قبلی در مورد هنر لیند راموس، اکنون به نظر می‌رسد که تمایل به این است که آن را با اصرار به عنوان «سیاسی» نگاه کنیم، که البته اینطور است، و از ایده نامیدن آن، حتی از تحقیر اجتناب کنیم. معنوی، ” که همینطور است. ما به این توصیفات فکر می کنیم که به نوعی متقابلاً منحصر به فرد هستند، اما آنها در فرهنگی نیستند که لیند راموس آنقدر سختگیرانه ثبت می کند. و چگونه می‌توانند در هر هنری که فراتر از هر چیز دیگری، تجلیل از genii loci، ارواح مکان باشد؟
و در مورد مکان، کار در MoMA PS 1 فوق‌العاده به نظر می‌رسد. در آنجا برگزارکنندگان نمایشگاه – کیت فاول، متصدی مهمان، و روبا کاتریب و النا کتلسن گونزالس از MoMA PS1 – به مجسمه‌ها فضای زیادی داده و آنها را در یک مسیر حرکتی مرتب کرده‌اند. که قدرت شگفت‌انگیز بصری محض یک هنر غنی از ایده را به حداکثر می‌رساند، چیزی که پنج سال پیش من را به آن قطعه در ویتنی کشاند و آن را در ذهن من زنده نگه داشته است.
دانیل لیند-راموس: ال ویجو گریوت – Una Historia de Todos Nosotros
تا سپتامبر 4, MoMA PS1, 22-25 Jackson Avenue, Long Island City, Queens, (718) 784-2084); momaps1.org.
