“چی شده جویس؟” مدت کمی گذشت.» اینگونه بود که آیودله کاسل، رقصنده تپ، در روز چهارشنبه در تئاتر جویس، در شب افتتاحیه نمایش دو هفته‌ای موکول شده‌اش «تعقیب جادو» به جمعیت استقبال کرد.
«تعقیب سحر و جادو» در سال 2021، زمانی که جویس هنوز به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا بسته بود، به‌عنوان یک تولید مجازی – یک تولید شاد و سخاوتمندانه – آغاز شد. نسخه زنده در ابتدا برای ژانویه برنامه ریزی شده بود، اما Omicron مانع شد. مانند بسیاری از تولیدات امسال، نمایش این احساس را دارد که تلاش می‌کند از جایی که متوقف شدیم ادامه دهیم.
خوب، کازل هنوز هم یک شگفتی است، به همان اندازه که از نظر انسانی جذاب است و مهارت فوق بشری دارد. پیوستن به او در حالی که او با گروهی متشکل از نوازندگان عالی و رقصنده‌های تپ می‌نوازد، همچنان لذت بخش است. او و نمایش مثل همیشه استقبال می کنند. آهنگ‌های سینگالونگ (با ترانه‌سرا کریستال مانی هال) و کف زدن (با نوازنده سازهای کوبه‌ای Keisel Jiménez) وجود دارد. کازل به طور مشخص خطاب به حضار می گوید: «بخشی برای شما وجود دارد. همانطور که قبلاً بارها گفته است، او همچنین می‌گوید: «تپ جادو است» و دوباره نشان می‌دهد که چقدر آنچه می‌گوید درست است.
نمایش هیجان انگیزترین است، هرچند، زمانی که ادعا یا نشان دادن جادو نیست، بلکه آن را تعقیب می کند. همانطور که در نسخه مجازی، نقطه اوج اجرا یک دونوازی بداهه بین Casel و پیانیست فاضل Arturo O’Farrill است. او روز چهارشنبه، قبل از پرتاب به ترازو که به سرعت به یک ترن هوایی راپسودیک و پوشاننده صفحه کلید تبدیل شد، گفت: «اول، باید خودم را گرم کنم. اگر می‌توانید مرا بگیرید. همانطور که اُفاریل می‌داند، کازل می‌تواند از نظر موسیقی، فنی، تخیلی به آن ادامه دهد. اما او را به چالش می کشد، او را مجبور به کشش می کند. این هیجان انگیز است.
در اعداد گروه، کازل گاهی اوقات کاری مشابه با رقصندگان خود انجام می دهد. او به آنها فرصت‌های زیادی می‌دهد تا خود را به‌عنوان تک‌نوازان بداهه نشان دهند، و رقص پیچیده ریتمیک او، در تعقیب آن جادو، تقریباً آنها را در نقطه‌ای از نبض موسیقی عبور می‌دهد. تقریباً همه اعداد با یک غافلگیری کوچک دوست داشتنی، مانند تله ای که فرار کرده است، به پایان می رسد، و این باعث می شود جادو جریان داشته باشد.
اما بخش اعظم تولید 75 دقیقه‌ای، به کارگردانی توریا بیرد، احساس رضایت بیشتری دارد، البته اگر جذاب باشد. لحظات آرام‌تر مورد استقبال قرار می‌گیرند، مانند یک بازی سه‌گانه برای کازل، آماندا کاسترو و نائومی فوناکی که لحنی از مکالمه تقریباً زمزمه‌آمیز را حفظ می‌کند، حتی زمانی که رقصندگان، در کنترپوان یا هماهنگی کامل، ضربه‌ها و خراش‌های ظریف را با تند و تند پیچیده می‌کنند. دو دونوازی که کازل با آنتونی موریگراتو (که در نسخه مجازی اجرا کرد اما در اینجا غایب است) طراحی کرد مانند فرد آستر و جینجر راجرز در سرعت.
کازل، همانطور که قبلاً بارها گفته است، به ما می گوید که چگونه در کودکی به راجرز علاقه داشت و چگونه، چون سیاه پوست و پورتوریکویی است، فکر می کرد هیچ کس او را به عنوان یک رقصنده شیر نمی بیند. او می گوید که چگونه باکاری وایلدر، یک رقصنده در “بیارین دا نویز/ بیاورید” دا فانک، به او یاد داد که تپ میراث اجدادی و میراث آفریقایی او بوده است. او روی صحنه می‌گوید: «من اغلب در این مورد صحبت می‌کنم.
آیا او باید هر بار از آن صحبت کند؟ (شاید. بسیاری از مردم نمی دانند.) آیا تولید نیاز به ارائه کلماتی دارد که به ما بگوید هر بخش در مورد چیست؟ «دوستی»، «میراث»، «فرهنگ»، «اجداد». این معنا در حال حاضر در موسیقی، بیشتر آن جاز لاتین، و در رقص وجود دارد، به خصوص زمانی که کاسترو، که اکنون پابرهنه در دامن سفید ارواح اجدادی است، عباراتی را با رقصندگانی که هنوز کفش‌های شیری به پا دارند، عوض می‌کند.
اینها سوالات سبک و مخاطب است. به نظر من، آن کلمات پیش بینی شده مانند باقی مانده از نسخه مجازی به نظر می رسد. باقی مانده های دیگر شامل استفاده از موسیقی بسیار ضبط شده است که باعث می شود نوازندگان فوق العاده ای مانند جیمنز و پیانیست آنیبال سزار کروز کمتر مورد استفاده قرار گیرند. (تعادل صدا نیز نیاز به کار دارد.)
آموزش آموزی و داستان های تکراری موضوع پیچیده تری است. متظاهرانه بودن – در آغوش گرفتن همکارانش، خود را آشکارا در اختیار ما قرار می دهد – قدرت کازل است، تقریباً ابرقدرت او. اما وقتی می‌گوید «رقصنده‌ها ابرقهرمانان هستند» و بازیگرانش را وادار می‌کند که کت‌های سنگر را بردارند تا پیراهن‌هایی با پیچ‌های روشنایی آشکار شوند، جادو از بین می‌رود. نباید برچسب زده شود. همانطور که کازل می داند که چگونه باید آن را تعقیب کرد.
آیودل کازل
تا نوامبر 13 در تئاتر جویس، منهتن؛ joyce.org
